Τρένα Τέμπη

 Πρώτη μέρα του μήνα. Πρώτη μέρα της άνοιξης. Και αντί για "Καλό μήνα" με χαρά, λέμε "Καλό Παράδεισο" με θλίψη. Ξυπνάς το πρωί και ανοίγεις την τηλεόραση,όπως συνήθως. Όλα τα κανάλια "παίζουν" το ίδιο θέμα ξανά και ξανά. "Μετωπική σύγκρουση δύο τρένων στα Τέμπη" "40 νεκροί και δεκάδες τραυματίες" "Οι περισσότεροι νέα παιδιά και φοιτητές" Η λέξη «τραγικό», για να περιγράψουμε όλο αυτό είναι απλά λίγη. Δε ξέρω τι μπορεί να πει κάποιος για αυτήν την τραγωδία. Είμαστε όλοι πολύ σοκαρισμένοι , γεμάτοι θυμό και οργή. Απορούμε όλοι μας «γιατί;» . Γιατί να χάνονται άδικα νέα παιδιά και όχι μόνο ; Είναι απλά γελοίο να μπορώ να δω όλη την διαδρομή του ντελιβερά, όταν παραγγέλνω να φάω και να μην μπορούμε να δούμε αν δύο τρένα είναι στις ίδιες ράγες. Είναι αδιανόητο να μην λειτουργεί , για χρόνια , το ηλεκτρονικό σύστημα ασφαλείας των τρένων και να γίνονται όλα χειροκίνητα εν έτει 2023. Είναι αδιανόητο να υπάρχει βλάβη στο τρένο και να αφήνεις την επιλογή στους επιβάτες για το αν θα ανέβουν ή όχι. Και όχι "αγαπητέ κύριε σταθμάρχα".Το να μη γυρίσετε το κλειδί, για να αλλάξει τροχιά το τρένο δεν μπορεί να θεωρηθεί ανθρώπινο λάθος. Και σίγουρα δεν μπορεί να θεωρηθεί πως "ήταν η κακιά η ώρα". Αυτό είναι καθαρό έγκλημα. Δολοφονία αθώων ανθρώπων. Δεν είναι δυνατόν δύο τρένα να είναι στις ίδιες ράγες και να κινούνται με μεγάλη ταχύτητα το ένα προς το άλλο επί δώδεκα ολόκληρα λεπτά. Μόνο και μόνο η σκέψη αυτής της τραγωδίας ,υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική και τον ανθρώπινο νου. Πόσο μάλλον το να ζήσεις μία τέτοια τραυματική εμπειρία. Γιατί ναι! Αυτό θα καταγραφτεί ως τραύμα στις ψυχές των ελάχιστων επιζώντων. Και "αγαπητέ οδηγέ". Η φράση, που εσείς ο ίδιος είπατε , "Πάμε κι'όπου βγει", είναι τουλάχιστον τραγική. "Πάμε κι όπου βγει" θα λέγαμε, αν πηγαίναμε μία απλή βόλτα. "Πάμε κι όπου βγει" λέμε, όταν ερωτευόμαστε. Σίγουρα ΟΧΙ στις ράγες του τρένου.ΌΧΙ, όταν έχουμε ευθύνη για τόσους ανθρώπους. Και ΌΧΙ, όταν δεν ξέρουμε αν υπάρχει και δεύτερο τρένο στην ίδια γραμμή. Δε μπορώ καν να φανταστώ πόση φρίκη ένιωσαν τα άτομα που πέθαναν ακαριαία και πόση, μάλλον, ακόμη μεγαλύτερη φρίκη οι επιβάτες που επέζησαν, όμως, έχουν τραυματιστεί πρώτον σωματικά και δεύτερον ψυχικά. Πώς μπορεί να νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι άραγε ; Πώς μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους μετά από ένα τέτοιο σοκ ; Ταυτόχρονα, τα ίδια ερωτήματα μας απασχολούν και για τους γονείς των νεκρών θυμάτων.Πώς μπορεί μία μάνα και ένας πατέρας να καταφέρουν να ζήσουν ; Πώς μπορεί αυτή η μάνα να πάει στο νεκροτομείο, για να αναγνωρίσει το διαμελισμένο πτώμα του νεκρού παιδιού της ;Ποιος θα βγει να πει τι σε αυτούς τους ανθρώπους ; Ποιος θα βγει να απολογηθεί ;Ποιος θα "πάρει" όλες τις ευθύνες ; Ποιος θα τιμωρηθεί ; Και αν ακόμα κάποιος αναλάβει τις απαραίτητες ευθύνες και τιμωρηθεί , θα αλλάξει κάτι ; Άραγε θα σταματήσουν να γίνονται εγκλήματα ; Θα σταματήσει να πεθαίνει άδικα ο κόσμος ;Και αν όλα αυτά σταματήσουν, θα δικαιωθούν τα παιδιά που ήδη έχασαν τη ζωή τους; ΌΧΙ ! Η απάντηση είναι ΌΧΙ. Δεν θα δικαιωθούν. Δεκάδες ψυχές ανθρώπων έχουνε φύγει και δυστυχώς δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω ! Αυτή είναι η "Ελλαδίτσα" μας. Έτσι έχει καταντήσει και αν δεν κάνουμε σύντομα κάτι, για να αλλάξει , δεν ξέρω πού βαδίζει αυτή η χώρα. Κρίμα. Μόνο κρίμα. Θλίψη , τρόμος ,φόβος , αγανάκτηση , απόγνωση , κλάμα , οργή και θυμός είναι τα συναισθήματα που έχουν κατακλύσει όλο τον κόσμο. Τελικά, ίσως κάποιοι έχουνε δίκιο. Μόνο από τύχη ζούμε (όσοι έχουμε καταφέρει να σωθούμε) σε αυτήν τη χώρα. Η φράση "Πάμε κι όπου βγει" αντικατοπτρίζει ξεκάθαρα την Ελλάδα μας. Έτσι την κατάντησαν. Και σήμερα , για κάποιους από εμάς , οι άνθρωποι μέσα στο τρένο ήταν όλοι άγνωστοι. Αύριο όμως ; Αύριο ποιοι θα είναι ; Θα είναι γνωστοί μας ; Θα είναι συγγενείς μας ; Θα είναι η οικογένεια μας ; Θα είναι οι φίλοι μας ; Μήπως θα είμαστε εμείς ; Όλη η Ελλάδα θρηνεί και στέλνει τη θλίψη της και τα συλλυπητήριά της στις οικογένειες των νεκρών θυμάτων. Στέλνει δύναμη και αγάπη στους τραυματίες. Και, επίσης, στέλνει πολλά μπράβο στους ήρωες φοιτητές που μέσα σε όλο αυτόν τον πανικό, κράτησαν την ψυχραιμία τους και κατάφεραν να σώσουν πολλούς από τους επιβάτες του τρένου.

Γιώτα Χατζηκαλλία