Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ 4ου

 Θυμάται η Μάνα και θρηνεί τον γιό της, το παιδί της στον πόλεμο αγωνίζεται  να σώσει τη ζωή της. Θυμάται ωσάν ήταν μικρό, ξέγνοιαστο, το καημένο, μα δες πως τα 'φερε ο καιρός νομίζεται χαμένο. Μα αυτό δεν είναι ούτε νεκρό, ούτε και πληγωμένο. Σκέφτεται τη μητέρα του σε ίσκιο καθισμένο. Αχ Μάνα να 'σουνα εδώ να σε γλυκοφιλήσω. Ένα λουλούδι όμορφο θα φέρω, αν γυρίσω...   Λουλούδι σαν και 'σένανε Πόσο εσέ θυμίζει ;  Αχ Μάνα ξέρει ο Θεός πως σ' έχω αποθυμίσει. Λουλούδι πάλευκο αγνό σαν τ' απαλό σου δέρμα, μα πλέον είναι κόκκινο απ' το χυμένο αίμα   Σκιές ανδρών ανώνυμες κεφάλια -όλα σκυμμένα- μιζέρια, φόβος, θάνατος παιδιά αδικοχαμένα. Σκοτώνω Μάνα ανθρώπους που δεν είνα ι εχθροί. Συμφέροντα πιο πάνω απ' την ανθρώπινη ζωή. Θέλω να φωνάξω όλα τα ονόματά τους. Αδέλφια, γιοί και σύζυγοι, πενθεί η οικογένειά τους   Αχ Μάνα! Εμείς κερδίζουμε μα ήττα αυτό θυμίζει. Πρώτη φορά γιορτάζεται μια νίκη με τόση θλίψη   Σκούρος και σήμερα ο ο

 Το ψέμα είναι κάτι όμορφο , μαγικό μόλις χτυπήσει την πόρτα σου σε κολακεύει στο λεπτό. Απλώνει τα τεράστια πλοκάμια του , δίχως έλεος κι δισταγμό σε λοιδορεί εκμεταλλευόμενο τον δικό σου καημό. Η αλήθεια είναι τόσο σκληρή και πικρή διαλευκαίνει το ψεύδος που δηλητηριάζει την ψυχή . Σπέρνει διχόνοια μόλις μαθευτεί αποκαλύπτει τα προσωπεία που αιχμαλώτισαν την συνείδηση την καθαρή. Το ψέμα είναι προσχεδιασμένο από πριν Κρύβεται στην αφάνεια και καραδοκεί. Έρχεται , όμως, η αλήθεια και ρίχνει φως στα ανομήματα που έπραξε σκόπιμα το αέναο κακό. Και φτάνει τελικά η ώρα της λογομαχίας Που κρίνει τον κυρίαρχο των εξουσιών. Όμως, κερδίζει εύκολα το ψέμα φυλακίζοντας την αλήθεια στα απόμερα των ανθρώπινων ψυχών. Η αλήθεια ,ωστόσο, είναι πάντα εδώ και θα σε νουθετεί να πράττεις το ορθό. Το σύνθημα της είναι δυνατό: ''Πρέπει να με απογυμνώσεις για να αποκαλυφθώ'' Αμαρυλλίς

 (Πέμπτη 4 Φλεβάρη 2016 - Το ξαναγράφω αλλιώς απόψε Τρίτη 17 Γενάρη 2023. Το κείμενο σχετίζεται με τα τραγούδια και τους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου αλλά και ένα παιδικό τραγούδι που μ αρέσει πολύ!) Να μαι λοιπόν Και πάλι εδώ Βαθιά ταπεινωμένη Μπαίνω στην αίθουσα Να παραστήσω για μιαν ακόμη φορά Τον θλιβερό Παλιάτσο Το στόμα μου κλειδώνεται Αλλού θα έπρεπε να είμαι τώρα Σκέφτομαι Τόσος κόπος ,τόσα όνειρα Τόσες σκέψεις Τόσα νιάτα ξοδεμένα... Ποιο είναι άραγε το τελευταίο Σκαλοπάτι του ξεπεσμού; Ποιος είναι τραγικότερος; Εγώ που λύγισα χωρίς ελπίδα; Που λήστεψαν τη ζήση μου Οι ανάγκες; Μήπως οι άλλοι που ...αντιστάθηκαν; Επιζητώντας μια θέση καλύτερη Μες τα γρανάζια Μιας μηχανής ανελέητης; Από πού να πιαστώ Να μην κατρακυλήσω στη μελούρα Μπροστά στα μάτια της δήθεν αθωότητας; Και νάτος πάλι ο Νιόνιος Μέσα στον ζόφο Να τραγουδάει Στο περιβόλι του τρελού…* Μ.Αλατά                                   *Το περιβόλι του τρελού (Lyra, 1969) Επανέκδοση σε CD: LYRA CD3243, 1996

 Ο κόσμος γύρω μου χάθηκε μετατράπηκε σε χάος και πανικό. Ένα κύμα φόβου από μέσα μου εξεράγη σα να ήθελε να βγει στην επιφάνεια από καιρό. Έφτασε η στιγμή της κρίσης για να κρίνει την άνθιση ή τον μαρασμό. Κι ας μη ξέρω που θα οδηγήσει γέμισα με θάρρος και δυναμισμό. Δειλά , τυφλά προχωρώ σ’ ένα άπειρο γεμάτο αγνώστους δίχως να ξέρω πού θα πάω και πού θα βρεθώ. Όμως , μια φλόγα μέσα μου παραμένει αναμμένη μου δίνει ελπίδα και γνωρίζει πως θα δικαιωθώ. Στα πέρατα τ’ ουρανού βλέπω έναν Άγγελο με πλησιάζει νιώθω δέος και σεβασμό. Μου μεταφέρει καλά μαντάτα : πως είμαι λεύτερη και ξαναζώ! ''Είμαι λεύτερη, είμαι λεύτερη'' φωνάζω δυνατά και ωριμάζει εντός μου μια απόφαση , να: από εδώ και πέρα τίποτα δεν θα θεωρώ δεδομένο όπως παλιά! Αμαρυλλίς

 Φέτος στο σχολείο μας θα λειτουργήσει το πρόγραμμα «Σχολική Διαμεσολάβηση». Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που εντάσσεται στο πλαίσιο των Προγραμμάτων Αγωγής Υγείας. Τα παιδιά του  τμήματος Β5 θα  συμμετάσχουν ενεργά στο πρόγραμμα και θα εκπαιδευτούν πάνω στη βασική τεχνική και στα βήματα της διαμεσολάβησης μεταξύ συνομηλίκων, μέσα από βιωματικά εργαστήρια και προσομοιώσεις διαμεσολάβησης.      Όμως, τι είναι η Σχολική Διαμεσολάβηση; Η  Σχολική Διαμεσολάβηση είναι μία πρακτική επίλυσης των σχολικών συγκρούσεων και εφαρμόζεται με το διάλογο, την ενσυναίσθηση και την ενεργητική ακρόαση. Αποτελεί μία μορφή ειρηνικής επίλυσης επιθετικών συμπεριφορών,  η οποία οργανώνεται και εφαρμόζεται εντός του σχολικού πλαισίου, μεταξύ των μαθητριών, μαθητών, ως εναλλακτική πρακτική που αντικαθιστά το πειθαρχικό σύστημα τιμωρίας. Είναι μία δομημένη διαδικασία, η οποία χαρακτηρίζεται από τη σχετική αυτονομία των μαθητριών και μαθητών στην επίλυση των συγκρούσεών τους, την εθελοντική συμμετοχή τόσο των διαμ

  Κοινός τόπος αποτελεί η αντίληψη πως η μόρφωση είναι πνευματικό εφόδιο για τον άνθρωπο. Την συγκεκριμένη πεποίθηση προσπαθούν να προωθήσουν τα σχολεία αλλά και άλλες εκπαιδευτικές δομές. Όμως, εξελικτικά ,η μόρφωση άρχισε να είναι συνυφασμένη με την ακαδημαϊκή επιτυχία και όχι με την θέληση για γνώση με απώτερο σκοπό   την διεύρυνση των πνευματικών οριζόντων.   Η συγκεκριμένη φιλοσοφία ενισχύεται έμμεσα από το εκπαιδευτικό σύστημα ,ιδίως της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, της οποίας μόνιμος στόχος φαίνεται να είναι οι περισσότεροι εισακτέοι στα πανεπιστήμια. Η αξία της ουσιαστικής μόρφωσης υπονομεύεται συνεχώς από σύστημα που έχει δομηθεί πάνω στα κοινωνικά στερεότυπα της σύγχρονης ελληνικής νοοτροπίας .Η εν λόγω αντίληψη επαινεί αποκλειστικά όλους εκείνους που εισάγονται πρώτοι στα πανεπιστήμια χαρακτηρίζοντας τους ως ιδιοφυίες άξιες σεβασμού ενώ αντίθετα αφήνει στο περιθώριο εκείνους που συμβατικά «απέτυχαν». Σύμφωνα με τα δεδομένα της Ελλάδας όλοι αυτοί οι ‘άσημοι’ μαθητές θεωρούντ

 “Τα χταποδάκια” Μ.Καραγάτσης Δημιουργική γραφή Οι ώρες περνάνε και το νερό αρχίζει να εξατμίζεται μέσα από τη σακούλα. Τόσα χιλιόμετρα κλεισμένος σε αυτό το μπλε πλαστικό, ταρακουνιέμαι πέρα δώθε σε κάθε του βήμα, περιμένοντας τη στιγμή της ολοκληρωτικής θανάτωσής μου. Τα πλοκάμια μου από στιγμή σε στιγμή ανέμεναν να σερβιριστούν λεμονάτα σε λαδόκολλα και όμως, το μόνο που με ενδιέφερε, ήταν οι αγαπημένοι μου που γλίτωσαν και με έψαχναν στον βυθό. Τον χρόνο που περιφερόμουν στη σακούλα, συλλογιζόμουν την πορεία της ζωής μου και αν τελικά είναι αυτό το πεπρωμένο μου, να ικανοποιώ τις ανάγκες πεινασμένων ανθρώπων που δεν υπολογίζουν τον αντίκτυπο του θανάτου μου. Αν και μελλοντικά νεκρός, αισθανόμουν πιο τυχερός από τον Παναγιωτάκη. Εγώ είχα την οικογένειά μου στο πλάι μου μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής μου, ενώ αυτός... Αυτός δεν είχε κανέναν. Ήταν εγκλωβισμένος όλη του τη ζωή στη σακούλα των προβλημάτων και ανασφαλειών του και η μοναδική του παρηγοριά ήταν τα δικά μου πλοκάμι

 Δεν το ξέρεις αλλά, μερικές φορές πηγαίνω στο λοφάκι που κοιτάζει, ακριβώς στη μάσκα της φύσης, φτιαγμένη από τα φώτα της πόλης Για μια γουλιά στιγμιαίας χαράς, Πηγαίνω στο χείλος των πάντων όσων ξέρω, Εκεί κερδίζω μια προσεκτική ματιά Στη χαμένη Ατλαντίδα της ανθρώπινης ψυχής Και μια ανάσα που γεμίζει τα πνευμόνια μου με τον αέρα μεταξύ δύο αστεριών Άμα εσύ μπορούσες να αιχμαλωτίσεις αυτόν τον ενθουσιασμό στην κορνίζα του μυαλού σου, ή αν μπορούσες να σκεφτείς λόγια με μεγαλύτερη έξαρση από τα δικά μου, ακόμα και τότε, δεν θα καταλάβαινες την πλήρη ομορφιά που προσδίδει η ύπαρξη σου στη δική μου Για μένα είσαι Αγάπη Καμία Εμπειρία Καμία Σκέψη Καμία λέξη Κανένα μέτρο Δεν θα μπορέσει να υποβαθμίσει Στην ψυχρή πραγματικότητα το τι Είσαι Ανώνυμο 

Ο προπάππους σας γεννήθηκε στην ομορφότερη πόλη του κόσμου, είπα στα εγγόνια μου που είχαν μαζευτεί γύρω μου να μάθουν την ιστορία των προγόνων τους με αφορμή την εκδήλωση στο σχολείο τους για τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή. Είχα αποφασίσει να τους αφηγηθώ την ζωή και μετά αλλά και πριν. Πριν την καταστροφή που τα άλλαξε όλα ριζικά. Θα τους τα έλεγα όλα όπως ακριβώς μου τα αφηγήθηκε ο μπαμπάς μου. Μια υπέροχη παιδική ηλικία που τελείωσε απότομα με τον χειρότερο τρόπο. Παππού, με διέκοψε από τις σκέψεις ο εγγονός μου, έχει περάσει ένας ολόκληρος αιώνας από τότε. Πώς ήταν η ζωή τους τότε; Πώς περνούσε την μέρα του ο πατέρας σου; Έπαιζε και αυτός όπως εμείς; Βολεύτηκα καλύτερα στην πολυθρόνα μου και τους κοίταξα όλους που με κοιτούσαν στα μάτια με μεγάλη προσοχή. Για να καταλάβετε καλύτερα πόσο επηρεάστηκε η ζωή όλων, πρέπει πρώτα να μάθετε πως ήταν η ζωή πριν. Η καθημερινότητα δεν ήταν ποτέ ίδια. Ο προπάππους σας, ο Χριστόφορος, η αδερφή του, οι γονείς τους και ο πάππους τ

Για άλλους είναι το άγχος, για άλλους οι εθισμοί, για άλλους η κατάθλιψη και για κάποιους άλλους όλα μαζί. Το σίγουρο πάντως είναι πως όλοι εμείς οι έφηβοι δεν τα πάμε και πολύ καλά. Εγώ πάντως δυσκολεύομαι να ξεσκεπάσω το δικό μου τέρας. Ξέρω όμως ότι υπάρχει. Ξέρω ότι παραμονεύει και μου επιτίθεται σε κάθε ευχάριστη στιγμή μου, καταστρέφοντάς τα όλα. Νομίζω πως το πιο σκληρό και ανατριχιαστικό είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς την αθλιότητα της ψυχικής σου κατάστασης. Ξαφνικά, το να σηκωθείς από το κρεβάτι αποτελεί άθλο και η στοιχειώδης επικοινωνία με τους άλλους γίνεται αγγαρεία . Δεν έχεις όρεξη να κάνεις τα βασικά. Από το να πλύνεις τα δόντια σου μέχρι το να είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου και, παράλληλα, νιώθεις τύψεις γι΄ αυτό. Ο εφιάλτης όμως δεν σταματά εκεί. Το τέρας που έχει ριζώσει μέσα σου δεν λέει να σε αφήσει να ξυπνήσεις από την κακόγουστη φάρσα, στην οποία σε έχει υποβάλει. Ικανοποιεί τα χαιρέκακα κίνητρά του φυτεύοντας το αίσθημα της ντροπής μέσα σου. Ντρέπεσαι π

  Οδηγούσε προσεκτικά, παρόλο που ήταν μόνος στον δρόμο. Τέντωσε το χέρι του μηχανικά, για να ανοίξει το ραδιόφωνο, όμως, σχεδόν αντανακλαστικά, κοντοστάθηκε για μια στιγμή. Πριν από λίγο ήταν στο σπίτι του και είδε τις ειδήσεις, έτσι δεν είναι; Ίσως να ήταν αρκετά για σήμερα. Εξάλλου, αμφέβαλλε πως υπήρχε κάποια είδηση που να μην είχε ήδη μάθει εκείνη την ημέρα. Καταστροφικοί τυφώνες, το κλίμα χειροτερεύει, το χρηματιστήριο είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης, νέες δολοφονίες, νέοι παιδόφιλοι, νέα διαφθορά, λιγότερα δικαιώματα. Γιατί να ανοίξει το ραδιόφωνο λοιπόν; Μετά από μερικά λεπτά που άφησε το χέρι του πάνω από το κουμπί του ραδιοφώνου, αποφάσισε να το ανοίξει, κυρίως, επειδή χρειαζόταν κάτι να τον αποσπάσει από την πίεση που ένιωθε στο στήθος του, τον d κόμπο στο στομάχι του, και, γενικότερα, όλη τη δυσφορία που περνούσε. Ανοίγοντας το ραδιόφωνο, ήταν σαν να είχε ανοίξει το κουτί της Πανδώρας. Αναφορές γινόντουσαν για κάποια από τα πιο έσχατα εγκλήματα που είχε ακούσει μέχρι τότε

 Πολύ συχνά σε συζητήσεις με άλλα άτομα μιας ομάδας προκύπτει η γνώμη σου να διαφέρει με κάποιου άλλου. Σε έναν ιδεατό κόσμο, οι δύο πλευρές θα υποστήριζαν τις γνώμες τους με επιχειρήματα, έως ότου ο ένας από τους δύο να συμφωνήσει με την άλλη άποψη ή να φτάσουν όλοι σε ένα κοινό συμπέρασμα. Δυστυχώς, δε ζούμε σε έναν τέτοιο κόσμο και οι άνθρωποι επηρεαζόμαστε από αισθήματα, όπως η υπερηφάνεια, ο εγωισμός, η επιμονή και η ταύτιση με τις πεποιθήσεις τους. Αυτό συχνά μας αποτρέπει από το να παραδεχθούμε κάποια αλήθεια ή να αποδεχθούμε ότι αυτό που μπορεί με πολύ ζήλο να πιστεύουμε είναι λάθος. Για αυτό, σε έναν λόγο-αντίλογο μπροστά σε τρίτους, ο στόχος είναι όχι να πείσεις τον «αντίπαλο» ότι η άποψή σου είναι η σωστή, αλλά το κοινό. Συχνά, ο βέλτιστος τρόπος για αυτό είναι χρησιμοποιώντας μεθόδους που δεν συμφωνούν με μια λογική διανοητική διεργασία, όμως δίνουν την ψευδαίσθηση της ύπαρξής της, ενώ στην πραγματικότητα είναι αντιπαραγωγικές σε έναν ορθό διάλογο. Για αρχή, ο καλύτερος τρό