Ποίημα

 Δεν το ξέρεις αλλά,

μερικές φορές

πηγαίνω στο λοφάκι που κοιτάζει, ακριβώς στη μάσκα της φύσης, φτιαγμένη από τα φώτα της πόλης

Για μια γουλιά στιγμιαίας χαράς,

Πηγαίνω στο χείλος των πάντων όσων ξέρω,

Εκεί κερδίζω μια προσεκτική ματιά

Στη χαμένη Ατλαντίδα της ανθρώπινης ψυχής

Και μια ανάσα που γεμίζει τα πνευμόνια μου με τον αέρα μεταξύ δύο αστεριών

Άμα εσύ

μπορούσες να αιχμαλωτίσεις αυτόν τον ενθουσιασμό

στην κορνίζα του μυαλού σου,

ή αν μπορούσες να σκεφτείς λόγια με μεγαλύτερη έξαρση από τα δικά μου,

ακόμα και τότε, δεν θα καταλάβαινες

την πλήρη ομορφιά που προσδίδει η ύπαρξη σου στη δική μου

Για μένα είσαι Αγάπη

Καμία Εμπειρία

Καμία Σκέψη

Καμία λέξη

Κανένα μέτρο

Δεν θα μπορέσει να υποβαθμίσει

Στην ψυχρή πραγματικότητα το τι Είσαι

Ανώνυμο