Μέσα στην πλαστική σακούλα.

 “Τα χταποδάκια” Μ.Καραγάτσης

Δημιουργική γραφή

Οι ώρες περνάνε και το νερό αρχίζει να εξατμίζεται μέσα από τη σακούλα. Τόσα χιλιόμετρα κλεισμένος

σε αυτό το μπλε πλαστικό, ταρακουνιέμαι πέρα δώθε σε κάθε του βήμα, περιμένοντας τη στιγμή της

ολοκληρωτικής θανάτωσής μου. Τα πλοκάμια μου από στιγμή σε στιγμή ανέμεναν να σερβιριστούν

λεμονάτα σε λαδόκολλα και όμως, το μόνο που με ενδιέφερε, ήταν οι αγαπημένοι μου που γλίτωσαν και

με έψαχναν στον βυθό. Τον χρόνο που περιφερόμουν στη σακούλα, συλλογιζόμουν την πορεία της ζωής

μου και αν τελικά είναι αυτό το πεπρωμένο μου, να ικανοποιώ τις ανάγκες πεινασμένων ανθρώπων που

δεν υπολογίζουν τον αντίκτυπο του θανάτου μου.

Αν και μελλοντικά νεκρός, αισθανόμουν πιο τυχερός από τον Παναγιωτάκη. Εγώ είχα την οικογένειά

μου στο πλάι μου μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής μου, ενώ αυτός... Αυτός δεν είχε κανέναν.

Ήταν εγκλωβισμένος όλη του τη ζωή στη σακούλα των προβλημάτων και ανασφαλειών του και η

μοναδική του παρηγοριά ήταν τα δικά μου πλοκάμια με τη συνοδεία κρασιού. Και εκείνη τη στιγμή,

ανοίγει η σακούλα και ένα χέρι πλησιάζει απειλητικά πάνω μου. Αυτό ήταν, ήρθε το τέλος μου, σκέφτηκα

και περίμενα να αντικρίσω την εικόνα της ψησταριάς. Αντί αυτού όμως, με αρπάζει, με πετάει στη

θάλασσα, βάζει τη σακούλα στο κεφάλι του και παίρνει την τελευταία του ανάσα.

Χατζηαβραμίδου Ευαγγελία.